آغاز قصه یود و دلم مست و می پرست

جامی ز خوناب دل نوشم و می بینم آنچه هست

معشوق من کجا و  هوس عاشقی کجا

کابن رنج می کشم از چرخ دون و پست

زخمی است که رنجش به جان دلخرم

کاین رنج عشق  ز تفریح خوش تر است

ز آفاق ندا آید آنچه هست

این دور باطل است

عاشق کشی چه سود که جانم به لب رسید

کاین دل کجا هوس یار دیگر است

گوین  کسان که تو را یار هست

گویم کجاست دل کاو رنج اکبر است

گویم مرا هر چه هست یار نیست

دیوانگی عشق به عشاق خوش تر است

ز آفاق  ندا آید آنچه هست

کاین دور باطل است

دوستان شرح پریشانی من گوش کنید

داستان غم پنهانی من گوش کنید

قصه بی سر و سامانی من گوش کنید

گفت وگوی من و حیرانی من گوش کنید

شرح این آتش جان سوز نگفتن تا کی

سوختم سوختم این راز نهفتن تا کی

روزگاری من و دل ساکن کویی بودیم

ساکن کوی بت عربده‌جویی بودیم

عقل و دین باخته، دیوانهٔ رویی بودیم

بستهٔ سلسلهٔ سلسله مویی بودیم

کس در آن سلسله غیر از من و دل بند نبود

یک گرفتار از این جمله که هستند نبود

نرگس غمزه زنش اینهمه بیمار نداشت

سنبل پرشکنش هیچ گرفتار نداشت

اینهمه مشتری و گرمی بازار نداشت

یوسفی بود ولی هیچ خریدار نداشت

اول آن کس که خریدار شدش من بودم

باعث گرمی بازار شدش من بودم

عشق من شد سبب خوبی و رعنایی او

داد رسوایی من شهرت زیبایی او

بسکه دادم همه جا شرح دلارایی او

شهر پرگشت ز غوغای تماشایی او

این زمان عاشق سرگشته فراوان دارد

کی سر برگ من بی سر و سامان دارد

چاره اینست و ندارم به از این رای دگر

که دهم جای دگر دل به دل‌آرای دگر

چشم خود فرش کنم زیر کف پای دگر

بر کف پای دگر بوسه زنم جای دگر

بعد از این رای من اینست و همین خواهد بود

من بر این هستم و البته چنین خواهدبود

پیش او یار نو و یار کهن هر دو یکی‌ست

حرمت مدعی و حرمت من هردو یکی‌ست

قول زاغ و غزل مرغ چمن هر دویکی‌ست

نغمهٔ بلبل و غوغای زغن هر دو یکی‌ست

این ندانسته که قدر همه یکسان نبود

زاغ را مرتبه مرغ خوش الحان نبود

چون چنین است پی کار دگر باشم به

چند روزی پی دلدار دگر باشم به

عندلیب گل رخسار دگر باشم به

مرغ خوش نغمهٔ گلزار دگر باشم به

نوگلی کو که شوم بلبل دستان سازش

سازم از تازه جوانان چمن ممتازش

آن که بر جانم از او دم به دم آزاری هست

می‌توان یافت که بر دل ز منش یاری هست

از من و بندگی من اگرش عاری هست

بفروشد که به هر گوشه خریداری هست

به وفاداری من نیست در این شهر کسی

بنده‌ای همچو مرا هست خریدار بسی

مدتی در ره عشق تو دویدیم بس است

راه صد بادیهٔ درد بریدیم بس است

قدم از راه طلب باز کشیدیم بس است

اول و آخر این مرحله دیدیم بس است

بعد از این ما و سرکوی دل‌آرای دگر

با غزالی به غزلخوانی و غوغای دگر

تو مپندار که مهر از دل محزون نرود

آتش عشق به جان افتد و بیرون نرود

وین محبت به صد افسانه و افسون نرود

چه گمان غلط است این ، برود چون نرود

چند کس از تو و یاران تو آزرده شود

دوزخ از سردی این طایفه افسرده شود

ای پسر چند به کام دگرانت بینم

سرخوش و مست ز جام دگرانت بینم

مایه عیش مدام دگرانت بینم

ساقی مجلس عام دگرانت بینم

تو چه دانی که شدی یار چه بی باکی چند

چه هوسها که ندارند هوسناکی چند

یار این طایفه خانه برانداز مباش

از تو حیف است به این طایفه دمساز مباش

می‌شوی شهره به این فرقه هم‌آواز مباش

غافل از لعب حریفان دغا باز مباش

به که مشغول به این شغل نسازی خود را

این نه کاری‌ست مبادا که ببازی خود را

در کمین تو بسی عیب شماران هستند

سینه پر درد ز تو کینه گذاران هستند

داغ بر سینه ز تو سینه فکاران هستند

غرض اینست که در قصد تو یاران هستند

باش مردانه که ناگاه قفایی نخوری

واقف کشتی خود باش که پایی نخوری

گر چه از خاطر وحشی هوس روی تو رفت

وز دلش آرزوی قامت دلجوی تو رفت

شد دل‌آزرده و آزرده دل از کوی تو رفت

با دل پر گله از ناخوشی خوی تو رفت

حاش لله که وفای تو فراموش کند

سخن مصلحت‌آمیز کسان گوش کند

دو زلفونت بود تار رباب ام/چه میخواهی از این حال خراب ام

تو که با مو سر یاری نداری/چرا هر نیمه شو آیی به خوابم

دلم ار خیلی روزا با کسی نیست تو دلم فریاد و فریادرسی نیست دیگه دل با کسی نیست دیگه فریاد رسی نیست ... اما کاش تو بودی و دوستم می داشتی تا از این کرانه ی نافرجام تنهایی از عدم رهایی یابم

ای   بار   خدا! خطای   ما را   تو  ببخش
هر   کرده ی   نابجای   ما را   تو  ببخش
سوگند   به     استتار         حورالعینت
عریانی        شعرهای  ما را  تو   ببخش

به   دنیایی    که    غمها     بی کرانه
خوشیها     از   بشر         دامنکشانه
برای     کشتن      بیچاره       مردان
همیشه    پای   یک   زن    در  میانه!
 

همه عمر بر ندارم سر از این خمار مستی
که هنوزمن نبودم که تودردلم نشستی
تو نه مثل آفتابی که حضور و غیبت افتد
دگران روند وآیند وتو همچنان که هستی
چه حکایت از فراقت که نداشتم ولیکن
تو چوروی باز کردی در ماجرا ببستی
نظری به دوستان کن که هزاران بار از آن به 
که تحیتی نویسی و هدیتی فرستی
دل دردمند مارا که اسیر توست یارا
به وصال مرهمی نه چوبه انتظار خستی
نه عجب که قلب دشمن شکنی به روز هیجا 
تو که قلب دوستان ره به مفارقت شکستی
برو ای فقیه دانا به خدای بخش مارا
تو و زهد و پارسایی،من و عاشقی و مستی
دل هوشمند باید که به دلبری سپاری
که چو قبله ایت باشد به از آن که خود پرستی
چو زمام بخت ودولت نه به دست جهد باشد
چه کنند اگر زبونی نکنند وزیر دستی
گله از فراق یاران و جفای روزگاران
نه طریق توست سعدی کم خویش گیرو رستی

بعضیا واقعا مرض دارن

 لطفا این ویدیو را کامل تماشا کنید!

اینجا صف خرس ها برای ثبت نام سربازی است و خرس قرمز رنگ سعی می کند ثبت نام کند ولی...